Encounter at Lizard Cove
Flamerule 1

I would like to introduce you to Butch, resident of our fair Holy Realm, and official Fellow of the Purple Staff. He is, by all means, a good-natured half-orc. Eager to show his courage and will, not to mention his strength. He is also rather direct. I guess it is part of his orcish nature, but it surprises people. I think Thomila was somewhat flabbergasted when he barged in, wounded and bloody, sewing needle in one hand, a line of rough thread in the other. Multiple, serious, wounds littered his body, ugly stitching revealed attempts at mending but to little avail. He even refused the healing touch Springcross’ maiden, proclaiming he would only be healed by the one he loved, and just so it was, she was in trouble…

You see, Butch was in love. Whether this love was mutual, I do not know. In all fairness, I guess it matters little to Butch. Regardless, the recipient his love (of whom I cannot remember the name for the life of me right now), a fair lady with striking red hair, was recently taken by an evil lurking close to Springcross. Taken by what appeared to be an intelligent lizard, capable of mind control. Or so Butch claimed. I have learned to take Butch words with a fair grain of salt, but I could not deny his seeming urgence. He would not come to us for aid if it was not serious, meaning he was not able to deal with it on his own.

Swiftly we prepared for whatever we may encounter, like we always do. Butch lead on, his powerful stride urging us on for most of the day. Eventually we ended up at a cavern entrance, through which only just the corpses of a few lizards were visible. The dried-up blood on Butch gave an indication of their demise. With reluctance Butch told us he attempted to enter alone, but was quickly forced to run to save his skin. As if understanding the danger as one, our swords unsheathed and bows were drawn. We enter, ready to face anything in our path, as the Vigilant One will guide and protect us.

…To be continued

Expeditie van 20 Ches

De wintermaanden raken op hun eind. We zijn lekker veel thuis geweest, bouwen aan ons dorp, chillen met onze dorpsgenootjes. We hebben nog een korte expeditie ondernomen om de omgeving te verkennen en dat mooie oude elvenfort ontdekt. Misschien dat we daar ooit zelf nog eens iets op gaan bouwen, je kon vanaf daar echt ver kijken, over de hele omgeving. Aan zee naast Black Hope was een dorp van lizardmen, die hebben we maar mooi laten zitten want ze lijken vooral Black Hope lastig te vallen. Als Black Hope ooit opgeruimd is zullen we die wilden van daar ook moeten verdrijven, maar Black Hope blijkt nog een taaiere kluif dan verwacht… Toekomstmuziek.

Voor het zover is moeten we verder landinwaards de boel maar eens veilig stellen. We weten niet eens precies wat er in de landen om ons heen gebeurt. Er zwerven mean guys rond, misschien giants? In ieder geval iets dat we moeten aanpakken om Springcross een veilig oord te houden. Dus tijd voor verkenning!

Op 20 Ches vertrokken we richting het zuidwesten, richting de eerste uitlopers van het gebergte. De reis verloopt voorspoedig. Omdat Thomila zo langzaam loopt met haar zware armor heb ik alle tijd om voldoende eten te vinden voor iedereen. Een paar vette winterknollen en de eerste konijnen wakker uit hun winterslaap, weer eens wat variatie na al dat brood en tam vlees uit Springcross. Tussen de heuvels door zien we in de verte een enorm standbeeld van een vrouw, waarschijnlijk wel meer dan 50 meter hoog. We zijn op verkenning dus dat wordt ons eerste doel. ’t Is nog wel ver weg, waarschijnlijk halen we het vandaag nog niet. Zeker niet met het akelige weer dat op komst is, het ziet eruit als een fikse onweersbui.

Tijd om onderdak te zoeken! Ik had hier eerder al een mooie grot gezien die perfect zou zijn, zouden we ruim moeten halen voordat het onweer losbarst. Maar onderweg komen we natuurlijk weer een of andere magische steen tegen en die moet onderzocht worden (we zijn immers op verkenning). Probleem is dat de lokale fire crabs besloten hebben hun nest ernaast te bouwen. Nu weet ik niet zoveel van fire crabs behalve dat ze aardig territoriaal zijn en vlees eten. Ik probeer ze voorzichtig weg te lokken met stukjes vlees en ze minder op Question Mark te laten letten terwijl hij de steen onderzoekt. Die steen blijk je te kunnen gebruiken om een of andere magische vlinder op te roepen. Vette shit! Direct doen! Maar nee nu moeten we ineens voorzichtig doen. Die fire crabs hebben onze halve vleesvoorraad van vandaag gekost en als we terugkomen moeten we dat weer doen… Maar toch wil iedereen ineens voorzichtig zijn… Op een verkenningsmissie…

KABOEM! Terwijl ik me verzucht over de besluiteloosheid van mijn team schiet er een vurige flits van hoog uit de lucht en knalt een van de fire crabs op zijn nest volledig uit elkaar. Op de plek waar de fire crab lekker zat te broeden zweeft nu een gigantische brandende vogel. Shit, tijd om te knokken. De vogel blaast voor en zet het hele gebied rondom het meertje in lichterlaaie en al dat vuur lijkt de vogel nog eens te genezen ook. Die vogel weet echter niet wanneer hij had moeten vluchten en binnen een minuut ligt hij uitgebrand op de vloer. Ook de eerder weggelokte fire crabs doen nu mee in het gevecht, woedend om alle chaos rond hun nesten. Het kost ons flink wat energie om ze allemaal te verslaan en we besluiten om snel door te lopen naar onze schuilgrot voor de nacht.

Na een kort stukje lopen staan we ineens in een nauwe sleuf tussen twee kleine heuvels. De aarde begint te trillen en we horen een laag donderend gebulder. Holy shit! Kudde dire bisons! En ze staan in brand! We rennen als gekken om uit de sleuf te komen en de bisons rennen gelukkig door. Waarop zijn hier brandende bisons? De fok is hier aan de hand? Veel tijd om het uit te zoeken krijgen we niet want vanuit het zuiden komen wederom zware voetstappen op ons af. Fire giant! Ook nog! De fire giant rent roekeloos op ons af, dwars over Nakur heen en begint met geweld in te slaan op de wapens van Mark. Marks mace is gelukkig vrij stevig en zonder al te veel wonden weten we ook deze reus te verslaan.

Maar hij zag er niet uit als een van de mean guys waar naar op jacht waren. En wat doet een fire giant hier? Ik weet er eigenlijk niet zoveel van, maar horen die niet te wonen waar het allemaal akelig heet is? Zo heet is het hier niet toch? Heeft dit dan allemaal toch te maken met die burning citadel? Die doet misschien meer met het land dan we tot nu toe door hebben gehad. Die vogel en fire crabs waren misschien ook niet helemaal op hun plek hier… Met die gedachten in mijn hoofd merk ik niet eens dat er een dode lizardman ligt verderop, aan de rand van een laagliggend moerassig stukje. Thomila gelukkig wel. De lizardman ziet er slecht uit, er zitten gaten in zijn huid. Ziekte misschien? Thomila stapt dichterbij, ze denkt dat het poison geweest is en dat we er veilig bij kunnen staan.

We waren allemaal wat teveel in gedachten om te zien dat er naast het lichaam een kikker verborgen lag, onder de lage begroeiing van het moeras. Een gigantische moeraskikker nota bene. Hij spert zijn bek open en er komen babies uit die gif schieten op Thomila. De grote kikker weet haar beet te grijpen met zijn tong voor zij kans heeft te reageren. Maar pff, het zijn dieren, daar weet ik wel raad mee. Na een paar salvo’s goed geplaatste pijlen vallen ze ons niet meer lastig.

Maar holy shit we zijn nog niet veilig! Vanuit het moeras komen er wilde lizardmen op ons af gerend. Wilden verstaan maar één taal: geweld; en gezamelijk openen wij het vuur op de wilden. Ze vallen bij bosjes. De leider heeft het op mij gemunt maar niets dat wat snel voetenwerk en extra pijlen niet kan opknappen. Eindelijk ligt de weg naar de grot vrij, en net op tijd voor het onweer losbarst.

We hebben aardig wat te overdenken. Al die vuurwezens hier… Er klopt iets niet… Tijd voor de slimmeriken van de groep om daar eens iets op te verzinnen. Ik ga konijn braden. Lekker met vette winterknollen.

5 Hammer – 9 Hammer

Er bleken twee ingangen voor het redcaphol te zijn en geen idee hoeveel redcaps precies. Laagste schatting 6, hoogste meer dan 20. Geen idee of ze in het hol waren of daarbuiten ergens dood en verderf aan het zaaien waren. Geen idee of ze onderling een manier hadden om met elkaar op grote afstand te communiceren. Eigenlijk hadden we geen idee of we elk moment 20 redcaps hijgend in onze nek konden krijgen, een hoeveelheid die wij hoe dan ook niet aan zouden kunnen en waaraan we vrjiwel zeker ten onder zouden gaan.

Maar we zijn moedig en we hebben plichtsbesef. De redcaps moeten van onze veilige route af. Ervan overtuigd zijnde dat mijn reisgenoten deze overwegingen reeds in hun eigen hoofd maakten heb ik ze niet met ze gedeeld. Angstvallig hield mijn longstriderspreuk klaar om snel weg te komen en het dorp te verdedigen als het zover mocht komen.

Het hol zomaar betreden leek een dom idee. Ze zaten ons waarschijnlijk op te wachten. Bovendien was het er zo nauw dat wij er alleen met veel hinder zouden kunnen vechten. We verzamelden hout uit het bos, staken het aan en gooiden het aan beide kanten het hol in. Dit rookte goed, het zal vast wel aandacht getrokken hebben, ook van die rare agressieve druids.

Terwijl we wachtten tot het hol god uitgerookt was werden we een aantal keer aangevallen door kleine bosjes redcaps. In die kleine groepen waren ze goed te hanteren. Ze leverden geen groot gevaar op. De redcaps die in hun hol zaten kwamen er maar niet uit. Ze waren of vergast of niet aanwezig. Ze zouden nog een andere ventilatieschacht kunnen hebben, maar die hadden we moeten zien roken. We konden dus relatief veilig afdalen.

De afdaling was erg nauw en de redcaps hadden meerdere vervelende vallen aangelegd op de route. Eenmaal beneden wachtte ons een deur. Daarachter konden we meerdere redcaps horen. Ze hadden het dus toch overleefd! Magische luchtvoorziening? Ik stond wel te kijken van hun vernuft. Dan toch maar hier uitschakelen. We hadden te tijd om ons voor te bereiden want de wezens zelf gingen de deur niet open doen. Uiteindelijk waren ze snel gedood, die kleine duivels.

Deze ruimte was duidelijk het middelpunt van hun hol. De ruimte lag vol met gemartelde en half opgegeten bosdieren. Het leek alsof ze hier vaste rituelen voor hadden. Overal hing de lucht van bloed zwaar om ons heen. Die lucht leek met name van achter een gordijn te komen. Toen we erachter gingen inspecteren stond daar een groot standbeeld van een raar eng duivelsachtig persoon in een enorme poel van kolkend bloed.Tering die redcaps zijn fucked-up.

In die andere ruimte hoorden we zacht geluid komen uit een van de martelwerktuigen. Er bleek een druid of the fallen leaves in te zitten, meer dood dan levend. We hebben hem een beetje op de been geholpen maar hij bleef ons natuurlijk vooral uitschelden voor weet ik veel wat voor rare dingen die groep van ons vindt. Voor dit soort hersengespoelde vuilerij had ik nu geen tijd. Die gast peerde hem gelukkig snel weer naar buiten, wij konden verder, want er stond nog een deur.

Hierachter bleek de moeder van het stel te zitten, haha! Addo was niet te houden, rende naar voren en verscheurde de babies terwijl hij zijn kreten van zoete wraak wild rondmiauwde. Voor ze stierven wisten ze nog een hendel over te halen waarmee de andere uitgang instortte. Dus we moeten weer naar buiten door dezelfde weg. Prima. We namen nog een stuk magisch armor mee dat bij dat enge standbeeld lag. Magisch studded leather met een machtige betovering van het een of ander. Zou je aan Mark moeten vragen.

Naar buiten dus maar weer. Maladik was eerst, Nakur vlak daarachter. Ze leken even te stokken, volgens mij was er iets aan de hand. “SNEL NAAR BOVEN IEDEREEN” schreeuwde Maladik. Daar bleek die enorme duivel te staan die we beneden in standbeeldvorm gezien hadden. Aan zijn voeten lag de druid, opnieuw buiten bewustzijn en flink bebloed. Ik hoopte dat het klaar was toen we de moeder hadden gedood, maar dit bleek het echte kwaad achter alles te zijn.

De strijd barstte los, het beest sprong alle kanten op en sloeg wild met zijn zeis om zich heen. Hij bleef mij aankijken met zijn magische oog, hierdoor bleef ik grotendeels verlamd staan. Het was aan mijn vrienden en Addo om het beest te doden. Stukje bij beetje lukte het, maar na enige tijd ging hij een soort van regendans doen in een mist van bloed. Zijn wonden leken hiervan dicht te trekken! Gelukkig viel hij niet aan op dit moment dus wij konden dubbel zo hard. Het was een erg lang gevecht, vooral vanwege die regendansen en ik raakte bijna door mijn pijlen heen. Uiteindelijk hebben we het beest verslagen en is de bedreiging van de redcaps voorbij. Het beest liet weer zo’n zwarte gem achter, waar we er al veel meer van gevonden hebben.

Die rare druid hebben we nog maar een keer bijgebracht, we zijn immers geen monsters zoals zij. Hij begon gelijk weer met zijn propagandapraat, het zat bij hem erg goed ingebakken. Die leiders zouden zich moeten schamen, wat ze allemaal met de gedachten van zo’n man doen. Hij praat over ideeën van Sylvanus en mooie bossen, dit strookt allemaal prima met onze ideeën, maar dan komt er ineens zo’n mensenhaat overheen. Die mannen zijn allemaal verprutst. Ik probeerde hem nog eens de doelstelling van Holy Realm te vertellen, maar hij wil niet eens meer luisteren naar nieuwe ideeën.

Maladik heeft hem uitgenodigd naar het dorp. Ik ga me daar verder niet mee bezighouden. O ja en Maladik wist hem ook te vertellen dat we al veel meer van die zwarte gems gevonden hebben en dat we ze in het dorp bewaren. Ik denk dat dit een verschrikkelijk dom idee is. Volgens mij moet deze kennis nooit bij de evil druids belanden. Maar ja, Maladik is de baas, hij zou het wel weten.

Tot Hammer 5

Opnieuw bepakt en bezakt kwamen we in het bos aan, deze keer vastberaden om de roodkapjes aan te pakken. Maladik en Thomila hadden het gebied al goed onder de loep genomen. Bij een nieuwe ronde kwamen we een lelijke vrouw tegen, midden in het bos. Ze vroeg ons vrij ongemanierd op te flikkeren, maar Thomila en Maladik moesten natuurlijk weer weten wat er aan de hand was en waarom een oude vrouw zo alleen in het bos zou zijn. Nou, oude vrouwen die zich eenzaam midden in gevaarlijke bossen bevinden zijn zelf gevaarlijk. Maar die les was nog niet helemaal tot ze doorgedrongen. Vanzelfsprekend kwam het op vechten aan, waarbij deze vrouw uiteindelijk dezelfde bleek die we eerder tegengekomen waren, die mij in slaap had getoverd. Deze keer ontglipte ze me niet zo gemakkelijk en een paar pijlen recht in haar ogen zorgden ervoor dat ze niet kon ontsnappen. Ghe!

Verder zoekende kwam de rest erachter dat niet alle paddestoelen echt waren, ofzo, en een paar paddestoelen bleken schatkisten te zijn. Raar verhaal ja, maar goed, treasure is treasure yo. Alles wat we kunnen gebruiken om die redcaps af te slachten is welkom! Dus wij die schatkist openen, bleek het een beest te zijn. Maladik en Thomila hadden daar al eerder eens mee gevochten dus wisten wat dit inhield. Kwam er uiteindelijk op neer dat er telkens een kleinere kist uitkwam die we opnieuw moesten verslaan. Zo gezegd zo gedaan!

En nu hebben we uiteindelijk de ingang van het redcaphol gevonden. Klaar om te slachten!

With the sudden appearance of the ‘I constantly need to vomit’ syndrome in some of our teammates (seriously, where does it all come from?), Thomila and myself set out to scout the surrounding woods and locate the redcap lairs. The protection Helm offers us must surely be enough to protect us in these dangerous woods.

At first though, Thomila made sure to cure most of my ill-gotten weakness when we fought with those strange wyverns. Feeling strengthened, I took the lead and we made quick progress. No signs of the Redcaps however; those nasty little buggers know how to hide. We did however notice a large rock, and a recent stone-slide revealed a small entrance. Within seconds however, we were pacing backwards, as heavy breathing was coming from within. A large brown bear charged out to meet us, only to be swiftly injured by both of us. Hearing the noise from withing, we could easily prepare. The bear fled back inside, forcing us to give chase. The fight did not last long, heavily injured he only survived another few seconds. Helm had surely blessed us well today. Thinking ourselves safe, we crouched within the lair, looking for possible loot. This left us completely unprepared as a second bear rolled in; had a mate! Once again however, our swords made quick work of our adversary; my newly dubbed Oathkeeper showing his worth once more.
Looking around, we finally found the scattered remains of a human male, nearly unidentifiable. A ragged note was stuck to what we presumed to be his torso.
“… Lieve moeder. Het leven is hier fantastisch! Ik heb zoveel nieuwe vrienden gemaakt. Ik ben nu op weg naar Springcross… "
Unfortunate fellow, he would never reach his destination. Collecting the pieces we could find, Thomila decided to cast Speak with Dead later, to hear more of his demise. Placing them fairly hidden, next to a tree.

Nothing like some morning exercise to wake you up! We set out again, on this beautiful day. A short while later, I came to the conclusion that his was not going to amount to much. We were walking without direction or goal. In our previous encounter, the Redcaps had hidden their lair with magic, illusory magic. If we were to do this, we needed something more. Thomila, being able to cast Detect Magic, would follow me closely, noting whenever she encountered magic. Which we did, but surprisingly, not the one we expected. An entrance to the Redcap lair was quickly found. We did not want to enter with just two of us however, so we went out to search for more. Remember those strange groups of large mushrooms? Magic. What kind? Illusory. Surprised, we decided to check these out. The stone I tossed at them went right through, but was stopped against hardened wood: a chest was revealed. The mushrooms are fake, hiding what seems to be a treasure chest.
Closer inspection revealed little, and we decided to open it. Bad move, as we were standing next to each other, and a poisonous gas was released. My memory gets a little blurry there, but I was shaken awake by Thomila seconds later. She revealed the poison to be similar to the Deep Slumber that old hag cast a while ago (who, apparently, is back at her ‘shrine’ in the woods; we decided not to enage). The chest was filled with gold and copper pieces, lining the top. Touching them however, was not a good idea, as a new magic effect was send through me. Resisting this (thank you, Helm) proved worthwhile, as nothing happened. We found a bunch of interesting stuff.

A way to the south, we found a similar chest, in a similar field of ‘shrooms’. Thomila, being confident in her mental strength, decided she should be the one to open. I took some distance as she did so. This one however, did not release some form of gas or magic. No, it decided to eat Thomila. Within seconds she was being grappled by what can only be described as a freak of nature: a chest with hands. Filthy thing. Within seconds we were fully engaged in combat, Thomila attempting to strike while getting eaten, and myself striking from the rear. The damn chest was pretty sturdy, but eventually ‘it’ did succumb. Not used to being lunch for inanimate objects, Thomila was slightly shaken by all of it. It left no treasure either..

Not overly hurt, we decided to continue our ways. Going west, past the bearcave, we found another chest (in the shrooms). This one was not living however, nor was it containing treasure. Inside it was a rope. A bloody rope. Entangled and stuffed inside, for some reason we decided to get it loose. This took over an hour, an hour! Two idiots, tugging a rope in broad daylight. The gods must have died with laughter, I know one of them did. At the last stretch we found a tiny note: ‘you have just toggled the alarm, idiots’.

Yes, that happened. Yes we are idiots.

A bit embarrassed I must tell you that only 20 feet away, we found another entrance to the Redcap lair. Out of which we now heard noises coming. Two of the nasty buggers shot out, and had little trouble locating us hiding in the bushes.
The next two minutes were intense. We managed to survive the initial attack, and dealt some severe blows. The nasty creatures have a habit of healing damage however, and they are freakishly fast. Running away, charging us from all sides, they eventually took me dangerously low. Attack is the best defense as I always say, but whilst I managed to plunge Oathkeeper into one of them, he retaliated with his scythe, and everything turned black.

I woke up the next morning, horridly injured but alive. Thomila was helping me up, looking both scared and incredibly happy with at my survival. So, what had happened? I noticed Thomila wearing little but her armor (there are worse ways of waking up I guess), getting a small clue. Thomila filled in the details. The damage she had attained yesterday finally got to her at the end of the combat, enraging her still cursed blood. Turning into a lycantrophe after I fell, she managed to kill one of the redcaps, and chasing the other. The fact that she chased this last one saved my life, as she didn’t go after my defenseless body. My restored constitution allowed me to stabilize in time, and in the morning she set out to look for me, finding me in the exact same spot as I went down.

A new day has dawned. And although yesterday proved to be a hazardous adventure, I have no doubt Helm has graced us again with our protection. We are still alive, are we not?

“ADDO BESCHERM MIJ” Dat was het laatste wat hij tegen mij zei. Ik stond oog in met een rode, opgefokte mini human. Normaal heb ik niet zo’n probleem om een human van een boomstronk te kieperen maar vandaag was niet mijn geluksdag, i guess. Stond ik daar beetje stoere pasjes te maken op die boom en de meeste van zijn onhandige slagen te ontwijken. Krijg ik opeens een mega dikke klap op me bek en wordt alles zwart. SHITTTTTTT…

Addo springt van een rots af en loopt door de eindeloze groene bossen, om hem heen rennen allemaal jonge hertjes die hem proberen te verleiden tot een jacht. “Vandaag niet jo.” gromt Addo wanneer hij oog-in-oog staat met een blond hertje met blauwe ogen. " Vandaag heb ik geen zin in jagen Daf-nee". Daf-nee kijkt hem wat verontwaardigd en niet begrijpend aan.
Addo ploft tegen een boom aan en kijkt eens wat verveeld om zich heen.

Plotseling verschijnt er een rookwolk. “ADDDOOOOOO” klinkt een zware stem. " Fuck off Boy" Addo kijkt niet eens op. “IK BEN NIET EEN BOY!!!!!” zegt de stem vol woede. Vanuit de rookwolk stapt nu een enorme man, zeker wel 2 paarden groot, met van die rare punt oren. " Mijn naam is Amras Seregon en ik zocht jou al een tijdje!". Dit is zeker boy niet, dit is die motherfucker met die weirdass human punt oorlui met die weirdass chick met die weirdass bogen!! Addo springt geschrokken op en antwoord; " What the fuck did i do?" “Uw baasje heeft u nodig Addo” Antwoord Amras “Gaat u heen met mijn zegen en beschermd gij Pete voor de rest van uw negen levens?”.
Daar hoeft Addo niet lang overna te denken, " fuck yea!" schreeuwt Addo.
“Dan zegen ik u met de jagerskracht en intelligentie van Amras en mogen uw jachten altijd rijkelijk, bevredigend en talrijk zijn! Ki-Da-Jaosh-Bagh!
Een wolk begint zich om Addo te vormen en Addo voelt dat hij de planeet waar hij zich een paar minuten geleden op me vond begint te vervagen. “Pak aan kut spinnen!!!” hoort Addo. He verdomt das Pete! en yes ikhoor combat.. here i come baby

" let the game be the game yo, no doubt"

Uktar 22 – Nightal 21

Jeetje zeg, een maand voorbij. Eindelijk eens tijd om onszelf goed in het dorp te installeren. Ik heb een prachtig huisje en heb gelijk van de mogelijkheid gebruik gemaakt om er een ambachtelijke bogenwinkel van te maken. Met pijlen. Heb ik eindelijk een goede plek om de vaardigheden van mijn oom in de praktijk te brengen. Ik heb er zelfs een assistent bij kunnen huren, Sam, die de winkel en werkplaats in mijn afwezigheid kan runnen. Mooie gek wel die Sam. Houdt van vlees, gezelligheid en bidden. Zo zien we ze graag in de Holy Realm.

Thomila heeft mijn boog magisch gemaakt! Die mooie levende tak van Suleth is nu nog mooier. En schiet nog harder. Awww yeah! Kostte me een lieve duit, maar alles voor de Holy Realm, nuh?

En nu ik het toch over ome Sarel heb, die beste man heeft me altijd gewaarschuwd voor weerwolven en andere weerbeesten en nu blijkt dus dat Thomila er een is. Tenminste dat zegt de rest. Het verhaal is een beetje raar. Ik kreeg een droom die vet raar was, met weerwolven ofzo. Was waarschijnlijk Boy die loopt te fucken, dus dan speel ik maar gewoon mee, dan gaat het het snelst voorbij. Maar de volgende dag heeft de rest ook die droom gehad en is Maladik ineens heel zacht en vachtig. Ja raar, maar Boy heeft raardere shit gedaan. De rest bleef maar aandringen dat hij wel weerwolf was dus wij zoeken naar wolfsbane (heeft ome Sarel me nog over verteld!). Wonderwel vonden we die shit en Maladik kon het nog aan ook, dus weerwolf af, als hij het uberhaupt al geweest was.

Maar… Thomila was de weerwolf zei ik! Ja want het wordt nog wat complexer. Afgelopen maand zijn we een stuk bos gaan veiligmaken om de weg naar Highfarm aan te kunnen leggen. Zat een of andere oude grafheuvel die vervloekt was. Viel allemaal wel mee, paar vleermuizen en een of andere lijpe zombie. Pieuw pieuw dood. Onderweg naar huis moesten we een omweg maken, daar kom ik zo op terug! Maar tijdens die omweg zette Mark zijn nieuwe tattoeagelamp aan (ja die had hij ineens na die droom, Boy is raar). Blijkt dus dat daar maanlicht uitkomt en daarop veranderde Thomila in een weerwolf. Tenminste, daar leek het verdomd veel op. Wij haar vastbinden. Even wachten en toen werd ze weer normaal. En uiteindelijk snap ik geen flikker meer of ze weerwolf is of niet. De wolfbane is in ieder geval op. Ik zeg dat het gewoon een truc van Boy is.

Anyway, terug van die grafheuvel kwamen we de meest kwaadaardige verklote bosbeesten ooit tegen: redcaps. Nog nooit van gehoord, wonen blijkbaar niet in de Dalelands. Het zijn een soort kabouters, niet veel groter dan een halfling, met een rode doek om hun kop en enorme sijzen. Die kutbeesten hadden een val gezet zodat ik in slaap viel. Intussen belandde de rest in een hinderlaag. Addo heeft mij blijkbaar met al zijn macht verdedigd maar werd in een hak doormidden gehakt. Holy shit! Ik had het niet gezien. Die beesten zijn verslagen en waren em gepeerd. Wij gingen erachteraan, en dat was die omweg waar ik het eerder over had.

Waarom ben ik niet bedroefd? Waarom zijn deze pagina’s niet bevlekt met tranen? Nou, awesome shit gebeurde, yo! Later gingen Thomila en ik haar buddy bevrijden, Hivern. Die was genakt door een paar spinnen en een of andere zwarte druid. Wij waren die beesten hard aan het slopen, zoals wij dat graag doen, en ineens, na een heerlijke pijl geschoten te hebben barst mijn ei hard uiteen. Je weet wel dat ene ei van die groep elven in het bos bij Suleth waar ik verstoppertje gewonnen heb. En plots veranderde Addo in een spook.

Haha ja serieus, dat beest is een spook. Hij kan praten, en is een fokken chille baas. Highfiven gaat niet al te best, maar daar bedenken we wel wat op. Addo en ik zijn een team. Addo hakt er nog steeds lustig op los, maar het is allemaal wel wat anders voor hem. Went vast wel. Maar holy shit, Pete en Addo, we zouden een superheldenteam kunnen zijn. Zoals Elminster en… Umm… Oh Elminster was alleen toch? Weet ik veel.

Dus ja, nu weer thuis. Thomila is helemaal blij met haar buddy, maar is misschien nog een weerwolf. Ik ga de shop verder uitbreiden. Oh en het hele dorp boogtraining geven. Ooit.

Maar ja ondertussen worden we nog steeds geplaagd door Boy met zijn dromen. Mark zweert dat het om zijn moeder gaat. Hehehe ja, en in Turmish zou ik ook zweren dat we tegen kippen vochten. Maar goed, de rest vindt dat ik het allemaal wat serieuzer moet nemen en dat het allemaal heel erg verschrikkelijk is. O ja in die droom zit een vet weirde gast met een lange tovenaarsjurk allemaal chagrijnige wartaal uit te slaan. Iets over demipleens en kernen en bepaalde shit die alleen wij kunnen doen omdat Mark een tattoeagelamp op zijn pols heeft. Het zal wel. Addo en ik highfiven ons er wel doorheen.

Nightal 2
Door Mark

Plotseling, midden in de nacht, de meest realistische droom die ik ooit heb gehad, erger nog dan het visioen over Turmish. Herrie, huilende wind, koud, sneeuw. Sneeuw?

Ja sneeuw… ik bevind me midden in een sneeuwstorm boven op een berg. Het zicht is slecht. Ergens in de verte herken ik de stemmen van Pete, Maladik en Thomila. Met name die van Thomila is niet te missen en lijkt makkelijker door het bulderen van de wind te snijden.

Langzaam wordt het zicht beter. De contouren van de berg worden wat duidelijker en ergens in de verte is een fel blauw licht te zien. Ik loop richting het lichtschijnsel en vind de anderen aan mijn zijde. Het licht lijkt van de bergtop vandaan te komen, het lijkt op een soort grote blauwe rookpluim die blauw licht afgeeft.

Helemaal bovenaan de berg staat een soort gebouw, moeilijk te omschrijven wat het precies was. Het had geen dak in ieder geval. In het midden scheen het grote blauwe licht en daarnaast zat op haar knieën mijn moeder! Wat? Wat doet zij hier?

Snel loop ik die kant op, er lijkt een pad te lopen door de sneeuw dus ik volg de voetstappen maar. Ineens vallen mij twee enorme beelden langs het pad op. Beelden van Bane. Bane? Wat doet dat nou weer hier? Selûne’s wegen zijn mysterieus… ik snap er niets van… Het lijkt alsof mijn moeder druk bezig is met een soort ritueel. Zowel Arcane als Divine. Kijk, dat klinkt dan wel weer logisch voor Selûne.

Plotseling, gehuil in de verte. Gehuil van wolven, of in dit geval waarschijnlijker, weerwolven.

Vrijwel direct nadat het gehuil klinkt stormen er van alle kanten weerwolven op ons af. Allen in hybride vorm. Het gevecht verloopt redelijk moeizaam tot Maladik met wat geluk een van de weerwolven weet te verassen en hem bijna doormidden splijt. Zijn lijk verdwijnt gek genoeg door de grond, alsof hij geen normale vorm heeft. Sowieso is er iets vreemds aan deze weerwolven, ze hebben wat schaduwachtige trekken… wat zou dit kunnen zijn?

In het verloop van het gevecht blijken de connecties met de goden onmogelijk, Thomila, Maladik en ikzelf hebben hierdoor extra moeite met het gevecht. Arcane magie blijkt wel te werken. Pete vuurt de ene na de andere pijl af, maar de bescherming van de weerwolven zorgt er voor dat maar enkele hiervan effectief zijn. Toch weet hij enkele weerwolven te doden. Kort daarna bezwijkt Maladik aan de verwondingen die hij heeft opgelopen. De weerwolven om hem heen veranderen naar hun mensen vorm en zijn ineens te herkennen als Black Cloacked Men. Het mysterie wordt steeds groter… Wat is het verband tussen hen en weerwolven? En waarom stuurt Selûne ons hierheen in een droom?

De Black Cloacked Men voeren een soort ritueel uit waardoor Maladik herrijst als weerwolf. Het is wel het laatste wat zij doen voordat Pete gebruik maakt van hun zwakten in hun reguliere vorm en ze een voor een afschiet. Toch gaat het gevecht steeds verder de verkeerde kant op als Thomila bezwijkt onder de klappen van weerwolf-Maladik. Wel heeft Maladik ook een deel van de weerwolven neergeslagen. Thomila is neer en de eerstvolgende in de buurt van Maladik ben ik, dit wordt lastig…

Plotseling komt mijn moeder in actie en een luide knal en bliksem flitst over het gevecht.
Maladik is weer terug in zijn eigen vorm en Thomila wordt vlug gehealed door mijn moeder. De weerwolven zijn verdwenen, de sneeuwstorm is gaan liggen.

Ze vraagt wat ik hier op de berg doe, ik weet dat natuurlijk niet, het is weer een vreemd echte droom… Mijn moeder pakt me vast bij mijn pols en probeert me mee te nemen terwijl ze zegt: “Snel, we moeten voordat…”

Op dat moment wordt ik wakker, badend in het zweet. De pols waar mijn moeder me net vast had voelt gek. Er stroomt ineens zilver bloed door mijn aderen, wat is dit nou weer? Op de rug van mijn hand is een teken verschenen. Een soort tattoo. Een witte maan.

‘s Ochtends blijkt dat ik niet de enige was die de droom heeft beleefd en een vreemd effect heeft gehad. Dit is nog niet eerder gebeurd, blijkbaar heb ik mijn vrienden meegenomen in de droom… Pete was bijzonder chagrijnig en verdacht Boy verantwoordelijk te zijn voor de droom, maar ik wist wel beter. Ook Thomila en Maladik durfden in dit geval in Boy’s onschuld te geloven.

Maladik bleek er toch het ergste aan toe te zijn en vervloekt te zijn door Lycanthropie. Bizar dat dit door een droom mogelijk bleek te zijn. Was het wel echt een droom? De dagen van de volle maan zijn gelukkig net geweest, maar toch moeten we zo snel mogelijk een genezing vinden voor Maladik. Op magische wijze kan het alleen binnen drie dagen na de besmetting, maar in die tijd is niemand te bereiken die machtig genoeg is om de vloek op te heffen. De enige andere mogelijkheid is om Maladik nog een kans te geven door het giftige kruid Wolfsbane. Lialda en Pete zijn direct het bos in gerend om de kruiden te zoeken en ze kwamen gelukkig terug met een plantje. De enige die ze in de omgeving hebben kunnen vinden. De giftige plant verzwakte Maladik enigszins, maar Thomila had hem geholpen door een Bear’s Endurance waardoor hij de vloek weg kon bannen. Zijn hoektanden krompen weer tot normaal formaat en ook het enorme lange lichaamshaar werd vlug minder. Gelukt! Maladik is genezen. Gelukkig maar, lycanthropie is een wrede vloek die zelfs nobele mensen langzaam evil maakt.

De volgende dag ben ik bij See wezen praten over het gekke voorval. See weet te vertellen dat de plek uit de droom een plek is waar de Mooncarriers, chosen van Selûne, samen komen. Beelden van Bane daar is zeer vreemd. Helaas weet zij me niet meer te vertellen, ze heeft zelf ook al tijden geen mysteries meer gezien van Selûne zelf. Wellicht kan ik meer te weten komen in mijn slaap, dus ik besluit om maar meer te gaan bidden, slapen en hopelijk dromen/

Helaas leveren de dagen er na geen nieuwe informatie op. Het zal dus wachten zijn tot Selûne weer van zich zal laten horen…

< De map geplaatst door de GM> :

Uktar 20-22

Onze reis in de tempel gaat verder, we komen nu aan in een meer gestructureerd gedeelte van de toren. Vanaf nu kregen we regelmatig te maken met dezelfde soort golems. Lang, gemaakt van massief steen dat alleen meegeeft met behulp van magie en een enorme hamer met zich meezeulend die al naar gelang de golem wil vuur of slaap op ons kan loslaten. De eerste keer was het nog aardig schrikken en hebben we ze ook niet weten te verslaan. We zijn toen op een of andere bijzondere manier een verdieping lager ingejaagd door die hamers (in feite sloegen ze ons door de grond, het was zoiets bizars). Daar kwamen we gelukkig gewoon wat skeletten tegen, daar weet de rest wel raad mee.

Maar goed, toen kwam het interessante gedeelte, en ik denk dat dit ons in de toekomst nog wel problemen gaat bezorgen. In die kamer met de skeletten vonden we een rare magische aandoende pilaar die geen gewicht leek te dragen. Immer pragmatisch sloeg ik die pilaar aan stukken. Als hij geen functie heeft, kan hij net zo goed opteffen. Bleek dus dat daar in die pilaar een of ander erg machtig uitziend zwaard verstopt zat. We konden het zo 1-2-3 niet identificeren en wilden het al meenemen. Toen bedacht ik dat als iemand zo veel moeite had gedaan om hem te verstoppen er vast iets mis mee was. En ja hoor, dat ding was behalve rammend magisch ook nog eens rammend evil. Dat gingen we dus mooi niet meenemen uit deze tent. Hier onder water was prima, immers, wie komt hier nou ooit?

Ja dat bleek dus een kutidee.

De reis naar de bodem van toren vervolgde zich. We vonden een smidse waarachter een geheime ruimte was met prachtige wapens. We kwamen door vreemde laboratoria waar enge beesten op sterk water stonden, bewaakt door grote teleporterende honden en vampiers. Nog dieper was een soort van anatomielokaal met ondoden, bewaakt door meer van die eerder genoemde golems. Het werd wel steeds duidelijker dat deze toren voor rare doeleinden gebruikt is geweest. We waren wel blij dat hij lekker op de bodem van een meer was en als we onze missie voltooid hadden we er nooit meer iets mee te maken zouden hebben.

Tja… Dat was dus een kutgedachtegang.

Hier, in de slaapkamers van de originele bewoners vond ik een gek plakkaat van steen, met daarop een relief van een rare knakker met voeten als wolkjes, met een groot kromzwaard in zijn ene hand en een opvallend uitziende handschoen om de ander. Het deed ons gek genoeg denken aan het verhaal dat die vet coole verhalenverteller ons vertelde in Alagon. Waar is die gast eigenlijk? Ik zou hem eens een brief moeten schrijven! Maar die wolkenvoet, daar waren er in het verhaal vier van, en ze vielen Moradin aan. Arelaxte lui dus. Thomila werd helemaal lijp en begon gelijk weer over dat Sharisha ons hier naartoe geleid had onder valse voorwendselen en dat ze vast een vervelend plan had. Vervolgens maakten wij grappen over raven en Thomila’s ongecontroleerde paranoia.

Blijkt dat we toch beter bang kunnen zijn voor raven.

Verder naar beneden kwam we langs meer golems en ondoden die zich in wat slaapzalen ophielden. Alles was overigens gedecoreerd met grote intimiderende beelden van Abbator, of hoe je dat ook schrijft. Een of andere evil dwergengod, maar geen idee wat hij verder doet met zijn leven. Avoloth krijgt alijd een stijve van dat soort shit. Hij had hier als een dronken geilaard in een bordeel rondgelopen, het hing helemaal vol met dwergenteksten waar wij geen flikker van begrepen. En dwergengoden. Overkill aan dwergengoden. Alsof die gasten niets beters te doen hadden dan de hele dag dwergengoden uit te bikken.

We kwamen op de onderste verdieping aan, denk ik. De trap hield in ieder geval op met verder naar beneden gaan. Meestal beneden. Nog meer dwergengoden, nu met schilderijen erbij die nota bene taferelen uit dat verhaal van eerder uit Alagon lieten zien. Vet weird. Er was nog een deur! Heisa om die unit open te maken, hij zat helemaal verzonken of versmolten in het steen. Maar goed, dat kostte ons dan maar wat tijd. Toch nog een trap! Daar beneden aan de trap troffen we een ruime kamer aan. Midden in de kamer stond een beeld van een wolkenvoetman met kromzwaard en de handschoen! Dit moest hem zijn! De kamer lag verspreid met botten en om het standbeeld stonden 4 pilaren die duidelijk een magische invloed op de ruimte hadden.

En spookelven! Twee stuks en ze vielen ons direct aan. Gekke was dat ze nog wel wat leken op die elves uit de tent waar we Sharisha bevrijd hadden. Maar die waren nog behulpzaam, deze vielen ons aan! We maakten ons weinig zorgen want we konden ze met gemak aan, maar we begonnen ons meer zorgen te maken toen ze elke keer weer tot leven kwamen! Het leek iets met die pilaren te maken te hebben, dus die moesten we dan maar omver werpen. Elke keer als we dat deden werden die elven zwakker, maar kwamen de skeletten in de ruimte tot leven. Dat was nog een flinke kluif daar, vooral omdat we nog helemaal verzwakt waren van alles wat we op eerdere verdiepingen tegen zijn gekomen. Met wat geluk konden we de skelettendraak en de een van elven elkaar laten aanvallen en hadden wij tijd om de rest op lossen. Met veel pijn en moeite hadden we skeletten en spookelven verslagen en gooiden we de laatste pilaar om. Volledig verzwakt en aan het einde van ons kunnen konden we de handschoen in ontvangst nemen.

Of niet…

Sharisha verscheen, mogelijk omgeven door een zwerm raven. Ze zei iets dergelijks als: “Haha Thomila had gelijk, jullie hadden mij nooit moeten vertrouwen! Door jullie wantrouwen in Thomila en blinde vertrouwen in mij, alhoewel ik eigenlijk best raar ben, heb ik nu deze handschoen! Deze handschoen maakt mij supersterk en jullie vijand want stiekem was ik de hele tijd een evil dwergengod of halfgod! Gnagnagna! Ik zal nu deze toren uit het water omhoog tillen met magie omdat ik zo sterk ben, daarna zet ik hem in de fik en blijf daar zweven met mijn toren terwijl ik jullie uitlach omdat jullie mij geloofden! Ik zal jullie aan de rand van het meer neerzetten, in de buurt van Erteve Falls zodat jullie kunnen aanschouwen wat voor kneuzen jullie zijn en je excuses kunnen aanbieden aan Thomila!”

Dus ja, brandende toren boven het meer naast ons dorp. Bewoond door een enge dwergenhalfgod. Had ik al gezegd dat daarbinnen een rammend magisch rammend evil zwaard ligt? Maar goed dat we hem verstopt hebben, en dat ik slim genoeg ben om niet hier op te schrijven waar precies! Ha, take that Sharisha!

Uktar 14 – Uktar 20

De laatste paar dagen was ik te down om een normaal verslag te kunnen schrijven, met de recente gebeurtenissen achter de rug. Nadat we Tywar aan de boom hadden vastgebonden roeiden we het meer op, vastbesloten om de toren met de halve maan te vinden waar Sharisha over verteld had. Door het heldere water konden we hem al snel spotten en nadat we onszelf voorzien hadden van magie om in het water te kunnen ademen daalden we af. Echter bleek de toren als nest gebruikt te worden door een eng tentakelbeest. Het gebruikte illusies en wist onze gedachten te besturen om te zorgen dat we elkaar aanvielen. Het gevecht verliep niet best en Thomas is door zijn tentakels omgekomen.

Meer woorden wil ik er eigenlijk niet aan vuilmaken. De trouwe lezer begrijpt inmiddels wel hoe ik me daarover voelde. En zeker omdat Thomas altijd aangegeven had niet door Sharisha geholpen te worden, wat ik toch wel zou beschouwen als de beste kans om het leven weer terug te krijgen. We zaten in zak en as… Er was nog de optie van reincarnatie, iets wat de druids van Chauntea ons konden aanbieden. Na lang overleg waren we ervan overtuigd dat dit wel iets waar Thomas voor zou gaan, zijn duty was immers nog niet voldaan hier op deze weer, zijn watch was nog niet klaar.

De druid kwam met ons mee vanuit Silver Harvest en begon de avond van aankomst in Springcross met een ritueel. Het hele dorp werd opgetrommeld om liederen aan te heffen terwijl zij een lang ritueel startte met verschillende oliën en planten. Het duurde een flinke tijd, maar iedereen bleef netjes doorzingen en de druid was ook onverstoorbaar. Nadat Thomas een tijd lang volledig bedekt was in een plantenmassa schoof deze geleidelijk opzij en opende zichzelf. Daaronder zagen wij de nieuwe Thomas…

Of beter gezegd: Thomila!

Thomas was herboren als vrouw! Holy shit yo, wat een lijpe shit. Ik weet niet precies wat ik hiermee aan moet. We hebben de hele avond gepraat en Thomila is wel echt dezelfde persoon als Thomas, maar dan in een vrouwenlichaam. Ze zegt wel dat ze zich een stuk zwakker voelder dan eerder, toen ze nog een man was. Dat is natuurlijk ook wel logisch, want vrouwen zijn nou eenmaal zwakker dan mannen. Misschien kan ze de druid ook verzoeken om weer terug te veranderen naar een man, dan is hij weer sterk!

Maar we hadden nog steeds onze taak, en Thomila met het plichtsbesef van Thomas herinnerde ons eraan dat we nog steeds een belofte hadden aan Sharisha die we moesten inlossen. Aldus togen wij wederom naar het meer. Tywar was weer alvast naast het meer gegaan en was zo vriendelijk geweest de boot langs Erteve Falls omhoog te slepen. Het blijft een rare jongen… Wie gaat er nou in zijn eentje in een verlaten meer staan veermannetje spelen? Eigenlijk is het gewoon een lul, want de mensen in Springcross hebben die boot nodig. We moeten het hier nog maar eens over hebben met elkaar. Sterker nog, ik zou hem moeten straffen.

Om gezeik te besparen besloot Maladik dat hij ons maar gewoon naar het midden van het meer mocht roeien. Dat scheelde misschien wel weer een hele waterworstelpartij met die veel te grote bruut! Op het midden van het meer knoopten we het touw dat we beneden aan de toren hadden bevestigd weer vast aan de boot en we doken het water in. Beneden was een plek waar we blijkbaar doorheen konden zwemmen de toren in. En het gekke was dat die toren van binnen gewoon droog was! Lijpe magie ofzo, geen idee, maar het was een stuk chiller dan in het water, waar ik niet kan schieten en Addo geen commando’s kan geven.

Binnen waren meerdere tombes die toegang gaven naar beneden. Aangezien we bovenin de toren binnenkwamen wilden we verder naar beneden, op zoek naar die magische handschoen. Toen we echter de tweede trap af wilden lopen kwam het gebladerte in de ruimte als een wervelstorm tot leven en viel ons aan. Het bleek zich ook nog eens razendsnel te herstellen van de klappen die we uitdeelden dus ik besloot dat het een goed idee was om het in de fik te steken. Bleek echter dat ik daarmee alle rondvliegende bladeren in de ruimte in de fik stook dus we moesten haastig naar boven vluchten voordat we barbecue waren. Gelukkig overleefde het beest deze vuurwervelstorm niet. Ha ha, nerd!

Verder beneden kwamen we in een ruimte terecht met een beeld van een grote draak en rare standbeelden langs de muur die schijnbaar op demonen leken. Iedereen para en bang dat die shit ons ging aanvallen dus we deden voorzichtig. Maar er stonden wel weer twee kisten waar misschien een handschoen in kon zitten. Hardin probeerde ze met geweld open te maken en op dat moment begon het standbeeld van de draak vuur te spuwen door de ruimte. Nadat we ons goed verspreid hadden bleef de schade beperkt en Hardin had de kisten wel rap open. Geen handschoen echter!

Verder naar beneden kwamen we in een soort van verlaten laboratorium met meer van die lijpe demonische standbeelden langs de muur… Ook hier geen handschoen, maar wel een geheimzinnige dubbele deur. Misschien daar?