Nightal 2
Door Mark

Plotseling, midden in de nacht, de meest realistische droom die ik ooit heb gehad, erger nog dan het visioen over Turmish. Herrie, huilende wind, koud, sneeuw. Sneeuw?

Ja sneeuw… ik bevind me midden in een sneeuwstorm boven op een berg. Het zicht is slecht. Ergens in de verte herken ik de stemmen van Pete, Maladik en Thomila. Met name die van Thomila is niet te missen en lijkt makkelijker door het bulderen van de wind te snijden.

Langzaam wordt het zicht beter. De contouren van de berg worden wat duidelijker en ergens in de verte is een fel blauw licht te zien. Ik loop richting het lichtschijnsel en vind de anderen aan mijn zijde. Het licht lijkt van de bergtop vandaan te komen, het lijkt op een soort grote blauwe rookpluim die blauw licht afgeeft.

Helemaal bovenaan de berg staat een soort gebouw, moeilijk te omschrijven wat het precies was. Het had geen dak in ieder geval. In het midden scheen het grote blauwe licht en daarnaast zat op haar knieën mijn moeder! Wat? Wat doet zij hier?

Snel loop ik die kant op, er lijkt een pad te lopen door de sneeuw dus ik volg de voetstappen maar. Ineens vallen mij twee enorme beelden langs het pad op. Beelden van Bane. Bane? Wat doet dat nou weer hier? Selûne’s wegen zijn mysterieus… ik snap er niets van… Het lijkt alsof mijn moeder druk bezig is met een soort ritueel. Zowel Arcane als Divine. Kijk, dat klinkt dan wel weer logisch voor Selûne.

Plotseling, gehuil in de verte. Gehuil van wolven, of in dit geval waarschijnlijker, weerwolven.

Vrijwel direct nadat het gehuil klinkt stormen er van alle kanten weerwolven op ons af. Allen in hybride vorm. Het gevecht verloopt redelijk moeizaam tot Maladik met wat geluk een van de weerwolven weet te verassen en hem bijna doormidden splijt. Zijn lijk verdwijnt gek genoeg door de grond, alsof hij geen normale vorm heeft. Sowieso is er iets vreemds aan deze weerwolven, ze hebben wat schaduwachtige trekken… wat zou dit kunnen zijn?

In het verloop van het gevecht blijken de connecties met de goden onmogelijk, Thomila, Maladik en ikzelf hebben hierdoor extra moeite met het gevecht. Arcane magie blijkt wel te werken. Pete vuurt de ene na de andere pijl af, maar de bescherming van de weerwolven zorgt er voor dat maar enkele hiervan effectief zijn. Toch weet hij enkele weerwolven te doden. Kort daarna bezwijkt Maladik aan de verwondingen die hij heeft opgelopen. De weerwolven om hem heen veranderen naar hun mensen vorm en zijn ineens te herkennen als Black Cloacked Men. Het mysterie wordt steeds groter… Wat is het verband tussen hen en weerwolven? En waarom stuurt Selûne ons hierheen in een droom?

De Black Cloacked Men voeren een soort ritueel uit waardoor Maladik herrijst als weerwolf. Het is wel het laatste wat zij doen voordat Pete gebruik maakt van hun zwakten in hun reguliere vorm en ze een voor een afschiet. Toch gaat het gevecht steeds verder de verkeerde kant op als Thomila bezwijkt onder de klappen van weerwolf-Maladik. Wel heeft Maladik ook een deel van de weerwolven neergeslagen. Thomila is neer en de eerstvolgende in de buurt van Maladik ben ik, dit wordt lastig…

Plotseling komt mijn moeder in actie en een luide knal en bliksem flitst over het gevecht.
Maladik is weer terug in zijn eigen vorm en Thomila wordt vlug gehealed door mijn moeder. De weerwolven zijn verdwenen, de sneeuwstorm is gaan liggen.

Ze vraagt wat ik hier op de berg doe, ik weet dat natuurlijk niet, het is weer een vreemd echte droom… Mijn moeder pakt me vast bij mijn pols en probeert me mee te nemen terwijl ze zegt: “Snel, we moeten voordat…”

Op dat moment wordt ik wakker, badend in het zweet. De pols waar mijn moeder me net vast had voelt gek. Er stroomt ineens zilver bloed door mijn aderen, wat is dit nou weer? Op de rug van mijn hand is een teken verschenen. Een soort tattoo. Een witte maan.

‘s Ochtends blijkt dat ik niet de enige was die de droom heeft beleefd en een vreemd effect heeft gehad. Dit is nog niet eerder gebeurd, blijkbaar heb ik mijn vrienden meegenomen in de droom… Pete was bijzonder chagrijnig en verdacht Boy verantwoordelijk te zijn voor de droom, maar ik wist wel beter. Ook Thomila en Maladik durfden in dit geval in Boy’s onschuld te geloven.

Maladik bleek er toch het ergste aan toe te zijn en vervloekt te zijn door Lycanthropie. Bizar dat dit door een droom mogelijk bleek te zijn. Was het wel echt een droom? De dagen van de volle maan zijn gelukkig net geweest, maar toch moeten we zo snel mogelijk een genezing vinden voor Maladik. Op magische wijze kan het alleen binnen drie dagen na de besmetting, maar in die tijd is niemand te bereiken die machtig genoeg is om de vloek op te heffen. De enige andere mogelijkheid is om Maladik nog een kans te geven door het giftige kruid Wolfsbane. Lialda en Pete zijn direct het bos in gerend om de kruiden te zoeken en ze kwamen gelukkig terug met een plantje. De enige die ze in de omgeving hebben kunnen vinden. De giftige plant verzwakte Maladik enigszins, maar Thomila had hem geholpen door een Bear’s Endurance waardoor hij de vloek weg kon bannen. Zijn hoektanden krompen weer tot normaal formaat en ook het enorme lange lichaamshaar werd vlug minder. Gelukt! Maladik is genezen. Gelukkig maar, lycanthropie is een wrede vloek die zelfs nobele mensen langzaam evil maakt.

De volgende dag ben ik bij See wezen praten over het gekke voorval. See weet te vertellen dat de plek uit de droom een plek is waar de Mooncarriers, chosen van Selûne, samen komen. Beelden van Bane daar is zeer vreemd. Helaas weet zij me niet meer te vertellen, ze heeft zelf ook al tijden geen mysteries meer gezien van Selûne zelf. Wellicht kan ik meer te weten komen in mijn slaap, dus ik besluit om maar meer te gaan bidden, slapen en hopelijk dromen/

Helaas leveren de dagen er na geen nieuwe informatie op. Het zal dus wachten zijn tot Selûne weer van zich zal laten horen…

< De map geplaatst door de GM> :